Foodie =)

Van eten heb ik altijd gehouden. Dat werd op een bepaald punt best wel een probleem: ik at te veel, dus in mijn tienerjaren was ik een propje. Net voor mijn twintigste was ik het zat en viel toen 30 kilo af. Mijn verhouding tot eten kwam beter in balans en dat heb ik gelukkig zo weten te houden. Toch merk ik dat ik altijd een zwak zal blijven houden voor lekker eten. Met name als het voor me staat, kan ik moeilijk weerstand bieden. Ik houd van veel verschillende dingen, want ik heb alles leren eten. En zowel zoet als hartig, ik lust het allemaal.
Maar dacht ik dat ík van lekker eten hield, in 2002 leerde ik mijn man en schoonfamilie kennen: met een deels Indische inslag was het een en al eten wat de klok sloeg! En dat is nog steeds zo. Zodra ik een voet over de drempel zet bij mijn schoonouders, wordt mij gevraagd of ik een stuk taart wil. Of er is een uitgebreide maaltijd uitgestald op de keukentafel, waar ik direct kan aanschuiven. En heb je dat eenmaal op dan blijft er steeds maar nieuw eten aangerukt worden. De hoorn des overvloeds, letterlijk.
In feite is eten amusement voor ons allemaal. Zelf houd ik van koken en probeer regelmatig nieuwe recepten uit. Christian en ik gaan graag uit eten en laten ons dan soms verrassen met de gerechten die geserveerd worden en de heerlijke bijpassende wijnen. Dat is voor ons echt een avond uit. En wat is er leuker dan lekker in het gras neer te strijken om van een zelfbereide picknick te genieten?
Christian mijmert vaak over al het lekkers, dat hij in gedachten voor zich haalt: echte roomboterkoekjes, kwaliteitskroketten, goede friet, een versgebakken stokbroodje, baklava of een verfijnd taartje dat je alleen in een echte patisserie kan vinden... "Je mag me er 's nachts voor wakker maken, ja ik meen het!" zegt hij dan.
Dit was dan ook een perfectie inspiratiebron voor mijn tweeluik "Aan tafel", die met twee keer 90 x 120 wandvullend bij ons een plek in de keuken heeft gekregen.

Kunstencanvas.nl

En kleine Felix? Die wordt chagrijnig als hij niet op tijd eet en wordt zelfs helemaal wild bij het zien van vers brood. Die arme schat is erfelijk belast :) 

Polder

Geboren en getogen in de Zuidplas-polder kan ik het polderlandschap wel dromen. De groene weilanden met koeien en soms paarden of schapen. De slootjes, die deze landerijen afscheiden, al dan niet met riet in de kant. De boerderijen, waarvan de allermooiste nieuwe rieten daken hebben.
Na uitstapjes naar andere delen van Nederland, woon ik inmiddels alweer meer dan 10 jaar in Schoonhoven. Schoonhoven is een redelijk compact stadje, middenin het Groene Hart, met een klassiek centrum. De sfeer, vooral in mijn eigen buurtje, vind ik er geweldig.

De Krimpenerwaard, waarin Schoonhoven gelegen is, leent zich uitstekend om een heerlijke fietstocht doorheen te maken. Ik zeg altijd maar dat de polder onze achtertuin is. Je zit er binnen enkele minuten vanaf ons huis. Met de wind in je haren fiets je naar wens een klein of een groot rondje. Wordt het Vlist, Haastrecht of toch naar Gouda heen en terug?
Sinds een paar jaar heb ik een geweldige fiets, destijds gekocht voorbereidend op de gezinsuitbreiding. Nu gaan Christian en ik met kleine Felix in het kinderzitje voorin lekker een rondje fietsen. Zowel hij als wijzelf genieten dan volop.

En wat we dan onderweg niet allemaal tegenkomen, waar hij met zijn kleine vingertje naar wijst! Het inspireerde mij om er een aantal schilderijen met gedichten over te maken.

Zoals bijvoorbeeld een haas die door de weilanden rent, die je tot in de verte kan volgen:

KunstenCanvas.nl

Een eendje in de sloot, die duikend naar zijn eten zoekt en geniet van zijn dagelijkse zwemrondjes:

KunstenCanvas.nl

De kikker die -bijna onzichtbaar- met zijn gekwaak een eigen geluid aan de polder geeft:

KunstenCanvas.nl

In de loop der jaren ben ik de polder meer en meer gaan waarderen. Ik ben er nog lang niet uitgekeken.

Moederdag

Mijn tweede Moederdag vandaag! Er zijn mensen, die zeggen dat zo'n dag te commercieel is en dat het "iedere dag Moederdag hoort te zijn". Dat laatste is helemaal waar natuurlijk :) Maar het voelt toch wel erg goed om op Moederdag "bij de club" te mogen horen. Het is namelijk heel bijzonder om moeder te zijn.
De zwangerschap verliep heel goed, tot mijn geluk. Ik kijk terug op een ontzettend fijne tijd. Christian en ik waren voor de 20-weken echo alvast namen aan het verzinnen. We kwamen er nog niet echt uit, totdat er op een bepaald moment zo maar ineens een naam in mijn hoofd opkwam: Felix. Dit was de eerste naam die we allebei wel zagen zitten. We hielden dit voorlopig aan als "werktitel" toen uit de 20-weken echo bleek dat ons kind een jongetje was. Maar als je zo'n tijdelijke naam hanteert om je ongeboren kind aan te duiden, dan kun je op een gegeven moment niet meer terug: hij is dan gewoon Felix.
Op de kinderkamer wilde ik een schilderij ophangen, dat ik speciaal voor Felix zou maken. Het doek moest verbeelden welk gevoel ik voor hem had: het geluksgevoel om hem in ons leven te verwelkomen. Ook wilde ik de verwondering over dit nieuwe leven in mijn buik en de dankbaarheid ervoor laten terugkomen. Het werd een schilderij met hierin de vier elementen verwerkt: de lucht met de vogels, het water met de vissen, de aarde met de boom en de bloemen. Vuur heb ik verbeeld middels de zon en het hart (passie). 

Het grappige is dat ik me later realiseerde dat de naam Felix zelf ook "gezegend, voortvarend, gelukkig" betekent. En dat het dus niet alleen de naam van onze zoon zou zijn, maar tevens een treffende titel voor het doek.
Felix is nu bijna 15 maanden. Alle clichés blijken te kloppen en ik geniet er heel erg van om hem te zien opgroeien. Hopelijk krijgt het schilderij voor Felix ook een bijzondere waarde. Iets waar hij blij van wordt, iedere keer als hij ernaar kijkt.

Magnolia

Het sneeuwt roze blaadjes in de straat. Een prachtig gezicht. Wel jammer dat het meteen ook het einde van de bloesemtijd betekent. Die duurt me eigenlijk te kort. Daarom geniet ik ieder jaar weer extra van de uitbarsting van de natuur. De kransen van witte en roze bomen langs de weg, afgewerkt met gele bloemetjes in de berm: een schilderij op zich. Als ik geluk heb maak ik het nog maar zo'n 65 keer mee... 
En dan de magnolia, mijn favoriet. Op zich al een mooie boom, qua vorm, die vanaf een relatief korte stam breed uitlopende takken heeft (in elk geval de soort die ik nu in gedachten heb). De bloesem begint met ruwe knoppen en kleuren langzaam op. Dan besluiten ze zich te ontvouwen, eerst voorzichtig maar dan... in volle glorie. Daarna verwelken ze en vallen de dikke bloembladen op de grond. En dat is het dan, daar moeten we het mee doen. Slechts 1 keer in het jaar. Ik heb dit bloeimoment voor mezelf willen vastleggen in een schilderij. Later maakte ik er een gedicht bij. Die heb ik nu samengevoegd met het schilderij.

KunstenCanvas.nl

Het is in elk geval iets om tot volgend jaar mee te overbruggen :)

Koe-knuffelen

Alweer een aantal jaren geleden gaf ik samen met vriendin Z. een verjaardagscadeau aan een andere vriendin G.. Omdat G. een echte dierenvriend is -en bovendien vanaf haar veertiende vegetariër- dachten wij dat het leuk zou zijn om haar een workshop koe-knuffelen aan te bieden. En wij gingen mee :) Dus... op naar het Noord-Brabantse Hapert! Met zijn drieën stapten we in de auto, uitgerust met oude kleren en kaplaarzen. En die hadden we nodig, al was het alleen maar voor het regenachtige weer en de blubber op het boerenerf. Het was al met al een superleuke ervaring, maar... het verliep wel anders dan vooraf gedacht.
We waren in een grotere groep. Vooraf dacht ik namelijk dat ik er super zen van zou worden: het aaien en knuffelen van zo'n lieve koe. Ik was er dan ook helemaal klaar voor: ik hees me in een overall, samen met G. en Z.. Na een kop koffie met iets lekkers en een praatje van de boer, mochten we de stal in. Eerst aaiden en knuffelden we de kalfjes. Eindeloos lief natuurlijk, dus: so far so good. Daarna zochten we de grote koeien op, die lagen in de stal te rusten en te herkauwen. De groep mengde zich er langzaamaan tussen. De bedoeling was om de liggende koe te benaderen, haar te aaien en dan rustig op de rug van de koe te gaan liggen, om haar dan met je armen te omhelzen. Klonk goed. Maar eenmaal naast de koe was deze toch groter dan voorgesteld. Ik bedacht alle mogelijke scenario's waarbij ik per ongeluk vertrapt zou worden door de koe, wanneer al die poespas aan haar lijf haar te veel zou worden. Of dat de koe -met mij erop- op zou staan en zich vervolgens geen raad zou weten met de ballast op haar rug. De angst was, ondanks geforceerd lachen, op de foto's terug te zien. Het koe-knuffelen had bij G. bij nader inzien ook niet zo'n ontspannend effect. Maar Z, die toch al wat meer spiritueel is ingesteld, werd wèl heel zen. Ze zei zelfs bijna in slaap te vallen op de rug van de koe! 
Als laatste onderdeel van de workshop maakten we een schilderij. Daar genoot ik des te meer van en ik ging helemaal los met ouderwets waterverf op papier:

Na een lekkere lunch gingen we weer op huis aan. Het schilderij hing ik thuis ingelijst aan de muur en herinnerde me nog lang aan deze -mag ik wel zeggen- avontuurlijke dag. Net als de kaplaarzen van G., die nog enkele jaren in de achterbak van mijn auto zouden blijven staan...

Vissen

Mijn sterrenbeeld is Vissen. Daarvan wordt gezegd dat het creatieve en vooral dromerige mensen zijn. En dat geloof ik natuurlijk direct :) Wellicht dat mijn fascinatie voor echte vissen (de dieren dus) voortkomt vanuit dit dromerig karakter. Hoewel ik niet meteen in reïncarnatie geloof, zeg ik altijd gekscherend dat ik in een vorig leven een vis moet zijn geweest. Ooit op vakantie naar Kos deed ik een duikexcursie: compleet met zuurstoffles en wetsuit. Ik zag er niet uit (bleek later op de cheesy foto die ik na de duik heb aangeschaft) maar nog nooit heb ik me zo goed gevoeld als tijdens die duik!

Als het even kan bezoek ik tijdens vakanties een aquarium. In het buitenland heb je vaak hele mooie. Daar kijk ik dan ook mijn ogen uit. In het aquarium van Barcelona moest ik zelfs een traantje wegpinken bij het zien van een maanvis, zo ontroerd raakte ik ervan, want: zo mooi! Vissen zijn dan ook vanaf het moment dat ik begon te schilderen een belangrijke bron voor inspiratie. In een van mijn eerste werken met acrylverf (het kleurrijke doek is uit 2004) zie je duidelijk dat ik nog moest wennen aan de manier om hiermee te schilderen...

Een aantal andere, kleinere werken volgden, waarbij ik ook deels aan het experimenteren was.

Mijn laatste "vissenwerk" is met het gedicht een ode aan dit dier. Hierin uit ik mijn fascinatie, die waarschijnlijk ook altijd zal blijven.

KunstenCanvas.nl