Soms ben je zo druk en geabsorbeerd in je gewone leven, dat
je je niet meer bewust bent van de bijzonderheid van de dingen om je heen. We
rijden in onze auto's, we doen onze boodschappen in de supermarkt, we bellen
met onze telefoons, we gaan hardlopen in het park, etc. om zo maar eens wat te
noemen. Maar als je die dingen eens stuk voor stuk gaat analyseren, dan kom je
erachter hoe vreemd die dingen stuk voor stuk zijn.... als je niet van deze planeet
zou zijn. Craig Raine schreef daar in 1979 eens een gedicht over: A MartianSends a Postcard Home. Ooit kreeg ik dit als onderwerp in een Engelse les en ik
ben het daarna nooit vergeten. Het heeft indruk op me gemaakt, want ik vond het
geweldig hoe normale, dagelijkse dingen zo prachtig kunnen worden
omschreven, dat je er nog lang over na blijft denken.
 |
| Ballpointtekening, uitgeknipt en op een cassetteband-kartonnetje geplakt (d.d. +/- 1996) |
Tegenwoordig pas ik het zo nu en dan eens toe als een
meditatie-oefening. Verveeld met wat ik op dat moment aan het doen ben, bedenk
ik me ineens: maar wacht eens, waaróm doe ik wat ik doe? En zo analyseer ik bijvoorbeeld
waarom ik de vaatwasser aan het uit- en inruimen ben. Ik word me gewaar van hoe
vreemd het eigenlijk is, om de kopjes en borden van de ene plek naar de andere
te verplaatsen, het ene moment vies en het andere weer schoon. In de file
bedenk ik me hoe vreemd het is om allemaal in je eigen kleine hokje met wielen
in rijtjes achter elkaar te staan en te wachten. En op mijn werk bij IKEA moet
ik altijd een beetje gniffelen wanneer hordes mensen grote karren met platte
pakketten ombeurten wegrijden en passend proberen te schikken in hun eigen voertuigen.
Ik noem het de Marsman-methode. En het werkt: hoe chagrijnig
ik ook ben, pas ik 'm toe, dan moet ik altijd even glimlachen.
Geen opmerkingen:
Een reactie plaatsen