Er zijn weinig mensen
eigenzinniger, vergeleken met Jules Deelder. Zijn gedichten zijn grappig,
ontroerend, droog, nuchter, mooi, zeer kort of juist langer en doen je over
dingen nadenken.
 |
| Jules Deelder - Nachtburgemeester van Rotterdam |
Een voorbeeld daarvan:
DAT JE TEWEEGBRENGT
Dat je teweegbrengt
is van meer belang
dan wat je
teweegbrengt
Hij blijft in elk geval
in mijn hoofd rondzingen. Het gedicht "Voor Ari" dat
Deelder voor zijn dochter schreef, vind ik prachtig. In de fietsbuis van de
Benelux-tunnel, waar ik rond 2003 zo ongeveer naast woonde, is dit gedicht in
de muur met tegels vastgelegd. Omdat dit volgens zeggen letterlijk één van de
langste gedichten ter wereld is, ademt deze fietser die er een filmpje van
gemaakt heeft, aan het einde van het gedicht minstens vier keer zo zwaar als
aan het begin.
Een ander gedicht wat
me steeds pakt is "Vader op Zoon":
VADER OP ZOON
We liepen door de
duinen
Het was een uur of
vier
We zagen de ochtend
gloren
We waren
verschrikkelijk hier
Er werd geen woord
gesproken
De stilte was
genoeg
We werden opnieuw
geboren
We waren in korte
broek
M’n vader en ik en
m’n vader
We wisten méer dan
ooit
dat wij dezelfde
waren
en die verandert
nooit.
Hoewel
ik noch vader, noch zoon ben, ben ik wel moeder van een zoon èn ook dochter van
een vader. Ik kan me dus wel een inbeelding maken van de voorgestelde situatie.
Je
familie zoek je niet uit. Ze kan soms het bloed onder je nagels vandaan halen.
Anderzijds is het bijzonder te bedenken, dat je zo verbonden bent met een groep
mensen, met betrekking tot de bloedband, terwijl je soms qua inzichten
lichtjaren van elkaar verwijderd kan zijn. En wat betreft je ouders: hadden zij
elkaar niet ontmoet of op bepaalde momenten andere keuzes gemaakt in hun leven,
dan zou je er domweg niet zijn geweest...!
Het is een leuke
speling van de natuur, dat voordat je het goed en wel in de gaten hebt, je
plotseling bent gaan lijken op je vader en/of moeder, met alle ergerlijke
trekjes aan toe. Maar, zoals Deelder al wist, had je dit dus eigenlijk nooit
kunnen voorkomen, want "je bent dezelfde en die verandert
nooit". Ik moet me dan ook nu al bedenken, dat ook Felix zich ooit
aan mij zal gaan ergeren en tegelijkertijd: dat hij meer op mij zal lijken dan
hem zelf lief is.
Maar dat is, mits ik
het gedicht juist interpreteer, niet waar het Deelder hier om gaat. Wat hij wil
overbrengen in de coupletten is, het moment dat je je ineens realiseert dat je
je met die ander, zonder dat je daar woorden voor nodig hebt, ontzettend
verbonden voelt. Dat is een heel mooi moment, wat ikzelf nu meerdere keren heb
ervaren. Geweldig dat Deelder dit in een vers heeft weten te vatten.
Sinds
de geboorte van Felix in februari 2014, ben ik me -meer dan ik al was-
bewust van hoe snel het leven gaat. Soms heb ik het gevoel dat ik alle
rollen tegelijkertijd beleef. Dat ik mezelf nog wel het kind kan voelen, maar nu
ook veel meer mijn ouders begrijp in wat zij hebben doorgemaakt toen ik nog
klein was. De tijd blijft voort-zoeven, want ik zie Felix ook snel opgroeien.
De tijd die je met je dierbaren doorbrengt blijkt kostbaar: ik kan maar beter
"verschrikkelijk hier" zijn op zulke momenten.
